Są tematy bardzo kruche, po których stąpa się jak po cienkim lodzie. Jednym z tej kategorii jest temat polityki. Jest on o tyle poważny (zwłaszcza w tym momencie), że odbywały się ostatnio wybory na prezydenta miasta Krakowa. Teraz już wiadomo kto zwyciężył, a kto po kulturalnym boju został na drugim miejscu. Pan Marek Lasota, który wystartował po raz pierwszy do takiej batalii, przegrał o włos z obecnym prezydentem miasta Krakowa, Panem Jackiem Majchrowskim.

  Filmowanie zawsze było mi obce, ale czy to ma znaczyć, że nie warto nauczyć się czegoś nowego? Jeżeli coś sprawia przyjemność to trzeba tego spróbować. W dokładnie takiej sytuacji się znalazłem. Nauka teorii to zupełnie inna bajka niż praktyczne wykorzystanie zdobytej wiedzy.

Ciężkie dni, czy tygodnie zdarzą się często i będą się zdarzać, niezależnie od tego, jaką kto ma pracę. Stres w dzisiejszych czasach jest jak cień, który rzucamy. Jest obecny i tego nie zmienimy. Sam akceptuję ten stan. Skoro już coś się wydarzyło i nie mam na to wpływu, dlaczego mam podwyższać sobie i innym osobom ciśnienie? Jest jednak takie coś jak nawarstwianie wszystkich problemów- kumulacja. Takie dni ratuje piękno tatrzańskich szlaków. Doskonały reset umysłu. Sposób na podładowanie akumulatorów na kolejne dni. Zmęczenie towarzyszące podczas takiej wyprawy jest jak dynamo.

  Lubię eksperymentować, ale niestety za rzadko to robię. Tłumaczyłem to sobie brakiem czasu, który tak naprawdę był wymówką, z której nie tylko ja tak często korzystałem. Człowiek lubi chodzić na łatwiznę. Skąd bierze się to destruktywne myślenie? Przecież to podcinanie swoich własnych skrzydeł! Dlaczego blokować swoją własną drogę rozwoju.Przymierzałem się do tego wpisu kilka dni i ciągle znajdowałem sobie jakiś powód by go nie zrobić, po czym zdałem sobie sprawę, że to jest błędne (pierdolnięte) koło. Zgubne myślenie, które zaczyna się i kończy w tym samym miejscu. Tylko działanie może dać możliwość wyjścia poza tę bańkę. Tak, usiadłem i [...]

Fotografia moimi zmysłami… Mam za sobą dziesiątki sesji zdjęciowych, na które przybywałem z przekonaniem, że każda będzie taka sama jak inna. Planuję gdzie rozstawię światła, modelkę, które kadry będą najciekawsze. Wiesz, że warsztat może Cię ograniczyć – postępujesz rutynowo. Chcę być niczym dobry reżyser – nałożyć maskę aktorki modelce, podążać wedle przyjętego scenariusza. Pozwalam jej grać, ponieść się chwili. Jest to próba zapanowania nad miejscem, w którym jesteśmy, nad tym co dzieje się dookoła.